Kiedyś w październiku..

To była końcówka października. Pamiętam, bo wtedy z koleżanką zmieniałyśmy sobie grafik.Ja byłam przekonana, że grafik funkcjonuje od zaraz, ona, że od początku przyszłego miesiąca.Każda z nas wg swojego planu miała wolne i przez to psy nie dostały jeść. Miałam tego dnia  3 inne wycieczki i byłam wykończona. Dopiero wieczorem zdałyśmy sobie sprawę, że psy dalej chodzą głodne i o 23tej pojechałam je nakarmić. To było najwsześniej jak mogłam…

Tylko miłość do czworonogów przekonała mnie do tej nocnej wyprawy. Było ciemno, bardzo ciemno. Zapakowałam toyote jedzeniem i pojechałam kilkanaście km za miasto. 

I zimno.. październikowe noce w Arktyce nie należą do najcieplejszych. Przed włączeniem halgenów szłam ze słabą czołówka. Niesamowite. Ledwo oświetlały się ślipia psów. Właściwie setka ich była. Setka wyglodnialych huskich, ciemna noc, nad nami zorza. Cudna. Rzadko mi się udało taką zobaczyć.

Psiaki bardzo się cieszyły z mojej wizyty, pewnie już myślały, że nie dostana dzisiaj jedzenia, a tu niespodzianka.Te psy generalnie cieszą się na widok ludzi, ale wtedy to było  dla mnie też niesamowite przeżycie. Czułam bardzo bliska więz z nimi. One zwykle nie szczekają, ale wyją. Wycie do ksieżyca i do zorzy, to ich specjalność. Jedno z moich najpiękniejszych arktycznych wspomnień. Ja sama, ciemność i serenada 100 huskich do ksieżyca.

not my picture, its from: http://www.svalbardhusky.no/images/slide_008.jpg?crc=160807918 , I didn't have camera then, but it looked quite alike